The root problem of all the troubles of Greece

The following letter was written to the  

Hellenic American Leadership Council.

The root problem of all the troubles of Greece, is that we have departed from the true and living God!  

Instead of believing the Gospel of Christ of the New Testament which the Apostles taught and preached [they were not not priests], for the salvation of our eternal souls, we have rejected it, and we have substituted it with the man-made idolatrous religion which can never save anyone, and which keeps people in spiritual darkness and death. 

 

In spite of all that is happening, God loves us and like the prodical son, He wants us to come to our senses, to believe the Gospel of His Son Jesus Christ, to repent to God from our sins, and as John in his gospel 1:12 tells us, to receive Christ as our personal Saviour!

Sometimes when troubles come into our lives, is a good thing, because when things are going smooth and well, we do not see our need of God and of Christ. God uses these things to shake us up, and to wake us up, before it is for ever too late!!!

God has brought us into this world to prepare ourselves for eternity. Believing the Word of God, which is the only true Faith, is the only true way of becoming a true Christian! Do you read the Bible, especially the New Testament which is the Gospel of Christ??? If you do, and if you believe the Word of God, you will know the truth, and the truth will set you free.

Keep in mind, that God's command, and Christ's command to all the people of the world, is to believe the Gospel of Christ, and never a religion. 

When Jesus began His ministry, He was preaching: "repent ye , and believe the Gospel." Mark 1:15, and just before He ascended to heaven, He commanded His disciples: "Go ye into all the world, and preach the Gospel to every creature. He that believeth..shall be saved; but he that believeth not shall be damned." Mark 16:15,16.

It is the Gospel of Christ which in simple words explains to us God's only plan of salvation, how to get saved, and how to pass from eternal death to eternal life. The apostle Paul warns us: "But though we, or an angel from heaven, preach any other gospel unto you than that which we have preached unto you, let him be accursed." Galatians 1:8.

Believing the Word of God, the Bible, especially the Gospel of Christ, the New Testament, repenting to God from our sins, and receiving Christ as our Saviour, is the only way to become a Christian, to escape the eternal hell, and instead of hell, to have eternal life through Jesus Christ our Lord!!! Jesus Christ is our only hope!!! 

 

God's Word says, that He is the only Mediator between God and men, and the ony Saviour, who not only can save us from our sins and hell, but save us "to the uttermost." He is a wonderful Saviour! His promise to anyone is: "He that cometh unto me, I will in no wise cast out." "Believe on the Lord Jesus Christ, and you will be saved." 

Acts of the Apostles 16:31.

Do not allow anyone to deceive you by the teachings and commandments of men through their false religions, Jesus Christ is the only Way, the Truth, and the Life, and no man can come to the Father, except through Him!
Why not repent to God from your sins and receive Christ as your Saviour today???

Η Οικονομική Κρίση στην Ελλάδα και η δική μας ευθύνη.

Φαντάζομαι το ξέρετε όλοι σας, το ξέρουν πολύ περισσότερο όσοι είναι πολύ ανακατεμένοι στη δημόσια ζωή ότι η διαφθορά στον τόπο μας είχε φθάσει και ήδη βρίσκεται σ’ ένα πάρα πολύ ψηλό σημείο, τόσο που διερωτάται κανείς αν υπάρχει κάποιος τομέας, κάποια υπηρεσία, κάποια δραστηριότητα κοινωνική ή οτιδήποτε άλλο που να μην είναι διεφθαρμένη. Ουσιαστικά, έχει κανείς την αίσθηση ότι σηκώνοντας το πέπλο που καλύπτει όλα, αμέσως από κάτω θα πέσει πάνω στη διαφθορά.

Διάβαζα στην εφημερίδα ότι 2 στους 10 επιχειρηματίες ομολόγησαν σε μια έρευνα που έγινε, ότι έχουν δωροδοκήσει  δημοσίους υπαλλήλους, για να μπορέσουν να προχωρήσουν τις υποθέσεις τους. Νομίζω ότι αυτό είναι ψέμα. Όχι δύο στους δέκα. Εγώ θα έλεγα 9 στους 10. Διότι είναι γνωστόν ότι δεν τελειώνει καμιά δουλειά σου εάν δεν δωροδοκήσεις, εάν δεν μπεις στο κύκλωμα της διαφθοράς.

Μού έκανε εντύπωση πριν λίγο καιρό κάποια συνεργάτης μου που ήρθε απ’ το εξωτερικό και ήθελε να βγάλει δίπλωμα οδηγήσεως αυτοκινήτου, η οποία μάλιστα ήξερε να οδηγεί. Της είπαν: «άμα δώσεις 200 ευρώ, τακτοποιείται το θέμα». Εκείνη είπε: «Δεν πρόκειται να δώσω». Την κόψαν 4 ή 5 φορές και στο τέλος την περάσαν γιατί βαρέθηκαν να την βλέπουν. Εκείνη όμως ήταν αποφασισμένη να πάει στις 10, στις 20 χωρίς να δωροδοκήσει. Αυτό το φαινόμενο το οποίο κανονικά έπρεπε να είναι ο κανόνας, αποτελεί σπανιότατη εξαίρεση.

Ολόκληρη η δημόσια ζωή στην Ελλάδα είναι σε ένα κύκλωμα διαφθοράς και είναι καιρός αυτό να το πάρουμε απόφαση.

Έγινε μια παγκόσμια βαθμολογία των διαφόρων κρατών και σύμφωνα μ’ αυτήν οι 10 ηθικότερες χώρες είναι: η Δανία, η Νέα Ζηλανδία, η Φινλανδία η Σουηδία, ο Καναδάς, η Ολλανδία, η Αυστραλία, η Ελβετία, η Νορβηγία και η Σιγκαπούρη. Μία παρατήρηση στατιστική που προκύπτει μόνη της. Αν βγάλετε τη Σιγκαπούρη οι άλλες εννέα χώρες είναι όλες ευαγγελικές.

Σε μια άλλη στατιστική που διάβαζα –αλλά αυτό είναι γνωστό σε όλους­- εάν δείτε σε ποιες χώρες κατόρθωσε και επικράτησε το σύστημα του κουμμουνισμού με την αθεϊστική θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού, θα δείτε ότι σχεδόν όλες οι χώρες αυτές ήταν ορθόδοξες. Σε καμιά ευαγγελική χώρα δεν μπόρεσε να ριζώσει και να αναπτυχθεί ο κομμουνισμός, ενώ αντίθετα στις καθολικές χώρες είναι συν/πλην σε μικρότερο ποσοστό σε κάποιες απ’ αυτές.

Και τέλος, κάτι άλλο που θέλω να αναφέρω. Ο πρώτος που διατύπωσε έναν ορισμό για την δημοκρατία είναι ο Περικλής στον Επιτάφιό του και στον οποίο αναφέρεται ο Θουκυδίδης όταν μιλάει για το καθεστώς της αρχαίας Αθήνας: «Και όνομα μεν δια το μη οικείν ες ολίγους αλλ' ες πλείονας κέκληται δημοκρατία». Και μου κάνει εντύπωση πόσο ωραία το λέει  ο Περικλής και τι ωραία το διέσωσε ο Θουκυδίδης. Το «οικείν» σημαίνει διαμένω, κατοικώ, κάτω από ένα καθεστώς που το καθορίζουν οι «πλείονες» και όχι οι ολίγοι. Αυτό το ιδανικό το οποίο σε τόσες χώρες έγινε απόπειρα να εγκαθιδρυθεί και σε ελάχιστες μόνο έχει ριζώσει πραγματικά, στη δική μας τη χώρα ασφαλώς δεν είναι άγνωστο, χωρίς όμως να έχει φτάσει ακόμα σε αρκετά υψηλό επίπεδο.

Ξέρετε η χώρα μας είχε την κακοτυχία να μην επηρεαστεί ούτε από την Αναγέννηση ούτε από τον Διαφωτισμό. Παρ’ όλο που τα κινήματα αυτά επέφεραν και ορισμένες εξελίξεις αρνητικές, όπως γίνεται πάντοτε άλλωστε, εν τούτοις εάν δει κανείς την ευρωπαϊκή ιστορία τους τελευταίους 7-8 αιώνες θα δει ότι τα κινήματα αυτά έκαναν μια πολύ μεγάλη ανατροπή.

Κυρίως όμως το κίνημα του Λουθήρου, η Μεταρρύθμιση, ήταν που άλλαξε τελείως την πορεία της ανθρωπότητας. Σημάδεψε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και τον ανέπτυξε, έδωσε τελείως διαφορετική πορεία στον κόσμο και ότι ωραίο και καλό έχουμε σήμερα, ξεκινάει από την ελληνική αρχαιότητα και διαμορφώνεται στις μοντέρνες εφαρμογές από την θρησκευτική μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα των μεγάλων Ευαγγελικών Μεταρρυθμιστών. Λυπάμαι πάρα πολύ γιατί στον τόπο μας, αυτά τα πράγματα δεν διδάσκονται στα σχολεία. Δυστυχώς τα παιδιά μας μαθαίνουν στο σχολείο ότι κάποιος Λούθηρος υπήρξε και δεν υπήρξε… Ήταν κάποιος λίγο περίεργος, αιρετικός… ο οποίος κάτι πήγε να κάνει, να τα βάλει με κάποιους… Εάν όμως διαβάσετε μερικούς σοβαρούς συγγραφείς, και θέλω να επικαλεστώ τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος θα δείτε ότι εκεί αναφέρει κατά τρόπο απολύτως αντικειμενικό  πως το κίνημα του Λουθήρου, η θρησκευτική Μεταρρύθμιση, ήταν ότι ωραιότερο, ότι μεγαλύτερο υπήρξε στην ιστορία της Ευρώπης. Ήταν ο ήλιος που φώτισε τα σκοτάδια. Και βέβαια, δυστυχώς η χώρα μας που εκείνα τα χρόνια ήταν κάτω από Οθωμανικό ζυγό, έμεινε σχετικά έξω απ’ την ακτινοβολία της.

Η κρίση που αντιμετωπίζουμε είναι πρώτ’ απ’ όλα ασφαλώς κρίση οικονομική. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Είπαμε ότι υπάρχει φοβερή διαφθορά. Εμείς οι Έλληνες έχουμε πάθει ένα είδος εθισμού. Φαινόμενα με τα οποία κάποιοι άλλοι θα αγανακτούσαν, εμείς τα βρίσκουμε αυτονόητα και φυσικά. Βρίσκουμε αυτονόητο, π.χ. όταν πάμε στον γιατρό και τον ρωτάμε τι θα κοστίσει η εγχείριση, να μας ρωτήσει: «Με απόδειξη ή χωρίς απόδειξη;» Αυτό το με «απόδειξη - χωρίς απόδειξη»  είναι μια πράξη που σε άλλα μέρη διώκεται και μάλιστα σε πάρα πολύ σοβαρό βαθμό.

Η φοροδιαφυγή είναι έγκλημα σε άλλες χώρες. Στον τόπο μας η φοροδιαφυγή έχει γίνει σπορ! Είναι γνωστό ότι οι χιλιάδες των κότερων που υπάρχουν στις μαρίνες εδώ στην Ελλάδα, είναι σχεδόν όλες δηλωμένες ως αντικείμενα εμπορίας δήθεν, ενώ εκδίδονται ψεύτικες αποδείξεις και υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα απάτης.

Οι πάντες απατούν τους πάντες και όλοι οι αρμόδιοι το ξέρουν και κάνουν πως δεν το ξέρουν! Γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Επομένως το πρώτο είναι η οικονομική κρίση και δυστυχώς θα δείτε ότι έστω και σε ελάχιστο βαθμό, σχεδόν όλοι μας μετέχουμε σ’ αυτήν. Δεν ξέρω πόσοι από μας δεν πληρώσαμε κάποτε χωρίς να πάρουμε απόδειξη. Δεν ξέρω πόσοι από μας απασχολούμε κάποιον για να μας κάνει κάποιες δουλειές και τον πληρώνουμε χωρίς να φροντίζουμε για την ασφάλισή του.

Όλα αυτά σ’ έναν πολιτισμένο τόπο είναι προκαθορισμένα κι αυτό όχι γιατί οι άνθρωποι είναι ηθικότεροι.

Κι εδώ είναι το δεύτερο σκαλοπάτι της δικής μας κρίσης. Η θεσμική κρίση. Σε άλλους δηλαδή τόπους υπάρχουν θεσμοί οι οποίοι είναι καθορισμένοι, αποδεκτοί από όλους. Δημοκρατία σημαίνει πέρα απ’ όλα τ’ άλλα  ότι, υποχρεώνω τον εαυτό μου να υπακούσει σε ορισμένους κανόνες και θεσμούς όχι γιατί έρχεται κάποιος και μου το επιβάλει αλλά γιατί έτσι πρέπει. Βέβαια οι θεσμοί κατοχυρώνονται και από διατάξεις οι οποίες είναι καμιά φορά πολύ αυστηρές. Συζητούσα με τον αδελφό μου ο οποίος ασκεί ιατρική στον Καναδά. Στον Καναδά έχουν ένα σοσιαλιστικοποιημένο σύστημα ιατρικής το οποίο περιέργως σε κάποιο βαθμό ικανοποιεί σχετικά και τους αρρώστους και τους γιατρούς και το κράτος.  Και όταν είδα πώς το εφαρμόζουν αυτό, ρώτησα πώς είναι δυνατόν να τηρούνται όλα αυτά, διότι όπως το είδα το σύστημα σήκωνε πολλές λαθροχειρίες στην εφαρμογή του. Απλούστατα, μου είπε, όλες οι δηλώσεις των γιατρών μπαίνουν σ’ έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή όπου αμέσως ξεχωρίζουν εκείνες που ξεφεύγουν από τον μέσο όρο. «Ξεφεύγω από τον μέσο όρο», σημαίνει, έκανα απάτη. Αυτός που ξεφεύγει από τον μέσο όρο καλείται από τον κεντρικό σύλλογο να λογοδοτήσει και αν η απάντηση που δίνει δεν είναι ικανοποιητική πληρώνει ένα πρόστιμο 300.000 δολαρίων και βέβαια δεν το ξανακάνει. Η ακόμη δεν επιχειρεί να το κάνει ξέροντας που θα πάει. Όταν όμως εδώ έχουμε τη δυνατότητα επικαλούμενοι τον βουλευτή ή τον αντιδήμαρχο, ή τον περιφερειάρχη ή δεν ξέρω ποιον άλλον, να εξασφαλίσουμε στο άτομό μας μια ασυλία, καταλαβαίνετε ότι τα πράγματα αλλάζουν δυστυχώς.

Νομική κρίση. Είμαστε ένας απ’ τους λίγους λαούς στον κόσμο που δεν έχουμε έννοια στο μυαλό μας για την λέξη «νόμος». Φοβάμαι ότι αν ζητήσουμε από κάποιον να δώσει έναν ορισμό θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί ο καθένας έχει άλλο πράγμα στο μυαλό του. Στους πολιτισμένους λαούς «νόμος» σημαίνει μια διάταξη στην οποία ΟΛΟΙ υπακούνε. Ξέρετε τις γνωστές καταστάσεις που ο τροχονόμος κόβει κλήση ακόμα και στον βασιλικό σύζυγος της Αγγλίας, τον πρίγκιπα Φίλιππο, διότι έτρεχε λίγα χιλιόμετρα παραπάνω απ’ το επιτρεπόμενο όριο ταχύτητος. Και το πληρώνει ο άνθρωπος. Στην Ελλάδα τρέχουμε αμέσως, σβήνουμε την κλήση, απειλούμε και τον τροχονόμο ότι αν μας ξαναενοχλήσει θα βρεθεί στο Διδυμότειχο και ούτω καθ’ εξής. Δεν έχουμε την έννοια «νόμος». Ξέρετε τι σκέπτομαι καμιά φορά; Νομίζω ότι εάν η χώρα μας βελτιωθεί μετά την κρίση και αρχίσουμε να ξαναγινόμαστε πολιτισμένη χώρα, θα το καταλάβουμε από δύο πράγματα. Θα δούμε ότι οι νεοέλληνες θα ξέρουν πού να παρκάρουν και πού να καπνίσουν.

Ξέρετε ότι οι Τούρκοι τους οποίους θεωρούσαμε πολύ πιο απολίτιστους από μας, έχουν νόμους στους οποίους υπακούνε, κανένας πλέον δεν καπνίζει μέσα σε εστιατόρια, σε κλειστούς χώρους, στα πανεπιστήμια, μέσα στα γραφεία. Και είναι Τούρκοι. Αλλά μάθανε τι είναι νόμος. Εμείς δεν το μάθαμε. Σ’ εμάς ο καθένας κάνει ότι του καπνίσει και τα αποτελέσματα είναι αυτά τα οποία ζούμε συνεχώς.

Γιατί έχουμε διπλό παρκάρισμα στους δρόμους; Γιατί τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν πάνω στα πεζοδρόμια; Πολλοί από σας έχετε πάει στη Γερμανία. Είδατε πουθενά κανένα αυτοκίνητο να είναι παρκαρισμένο έξω από τις γραμμές του παρκινγκ; Κι ας έχει όσο χώρο θέλει γύρω. Διότι αν βρεθεί κανείς και το κάνει αυτό, σε τρία λεπτά θα γίνουν πέντε τηλεφωνήματα στην τροχαία και θα έρθει η τροχαία. Εδώ όμως στην Ελλάδα υπάρχει ένα έγκλημα μόνον: να μην καταδίδεις. Το να καταδώσεις κάποιον είναι το χειρότερο που μπορεί να γίνει. Μπορεί να κλέβει, να κάνει ότι θέλει –δεν είναι κακό. Κακό είναι να καταδίδεις. Μ’ αυτήν την νοοτροπία φτάσαμε στο χάλι που φτάσαμε.

Επίσης, νομίζω ότι μια τέταρτη φάση της κρίσης μας είναι αυτό που θα αποκαλούσα πολιτιστική κρίση. Έχουμε χάσει τις έννοιες. Απόδειξη αυτού είναι τα πανεπιστήμιά μας. Με κάλεσαν να κάνω ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας σε ένα τμήμα μεταπτυχιακών σπουδών στον Τομέα της Διοικήσεως των Μονάδων Παροχής Υπηρεσιών Υγείας. Μπαίνεις μέσα στο Πανεπιστήμιο και σφίγγει η ψυχή σου. Φωνές, φασαρίες, αφίσες , βρισιές, καπνοί, τσιγάρα… τραγική κατάσταση. Και θυμήθηκα που είχα βρεθεί κάποτε στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ στην Αγγλία, επισκέπτης δυστυχώς μόνον, και περπατούσα μέσα στο campus μόνο για να γευθώ την ατμόσφαιρα. Όλα αυτά θεωρούνται κατακτήσεις. Σας λέω μόνο ένα πράγμα που το ξέρετε όλοι σας, το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο. Αυτό το άσυλο, για το οποίο έγινε τόση φασαρία, είχε καθιερωθεί πριν από πολλά χρόνια όταν είχε πέσει η δικτατορία και είχε μία λογική εκείνη την εποχή. Να γίνεται ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Πάρα πολύ σωστά. Έχει όμως καταντήσει τώρα οι ιδέες στην Ελλάδα να διακινούνται ελεύθερα παντού εκτός από το άσυλο. Διότι αν πήγαινες σ’ αυτό το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο και έλεγες κάτι που δεν αρέσει σε κάποιους, ήταν ζήτημα αν θα έβγαινες ακέραιος η ζωντανός. Και δε βρισκόταν ένας άνθρωπος μυαλωμένος, δεν τολμούσε κανένας, οι πολιτικοί μας δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Δεν είναι δυνατόν 300 άνθρωποι, κανένας να μη βλέπει τι γίνεται και να μη μπορεί να σηκωθεί απάνω και να πει τη γνώμη του. Δεν τολμούσε κανένας. Και είναι και αυτό ένα απ’ τα στοιχεία του ξεπεσμού μας.

Μια άλλη όψη της κρίσης μας είναι η κοινωνική κρίση. Δηλαδή, οι πολιτικοί τους οποίους έχουμε, οι συνδικαλιστές τους οποίους ο Γιάννης Μαρίνος ονομάζει «στρατόν κατοχής»… Δεν είμαι εναντίον του συνδικαλισμού. Οι συνδικαλιστές είναι οι άνθρωποι οι οποίοι θα προαγάγουν τα συμφέροντα του κλάδου τους. Να πετύχουν καλύτερους μισθούς, ανετότερη δουλειά, ως εδώ θαυμάσια. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω όμως είναι το εξής: θυμάμαι την εποχή που ιδρύθηκε ο περίφημος ΕΚΑΒ (τα ασθενοφόρα). Σε όλο τον κόσμο δημιουργούνται αντίστοιχοι ΕΚΑΒ για να μεταφέρουν ασθενείς. Εδώ δημιουργήθηκε ο ΕΚΑΒ για να διοριστούν οι ευνοούμενοι των κομμάτων. Καμιά φορά κουβαλάνε και κανέναν άρρωστο, έτσι για να γίνεται και λίγο αλισβερισι. Αλλά δεν γίνεται έτσι. Όλα αυτά είναι στοιχεία ξεπεσμού.

Και η τελευταία όψη της κρίσης μας είναι η ηθική κρίση. Εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν μερικοί μύθοι. Ένας μύθος είναι ότι ο Ελληνικός λαός είναι «θρησκευόμενος λαός». Τι θα πει «θρησκευόμενος  λαός»; Θρησκευόμενος λαός θα πει ότι κάθε Μεγάλη Παρασκευή πάνε στον Επιτάφιο; Θρησκευόμενος λαός θα πει ότι κάποτε πάνε κι ανάβουν ένα κεράκι; Αυτό είναι θρησκευόμενος λαός; Και όχι μόνο θρησκευόμενος λαός, είναι και «χριστιανικός λαός». Τι θα πει «χριστιανικός λαός»; Βλέπετε δυστυχώς δεν τολμάει κανείς να μιλήσει.

Ξέρετε τι μου κάνει εντύπωση; Κανένας βουλευτής δεν τόλμησε ποτέ να θέσει το περίφημο θέμα του χωρισμού της εκκλησίας απ’ το κράτος. Γιατί δεν τολμούνε ενώ το συζητάνε κατ’ ιδίαν. Να σας αποκαλύψω και κάτι: υπουργός παιδείας πριν από 2-3 χρόνια ήταν ο Αρης Σπηλιωτόπουλος. Είχαμε συναντηθεί με τον Α. Σπηλιωτόπουλο μια ομάδα από μας και ανετέθη σε μένα να τον προσφωνήσω. Του είπα ότι η Ελλάδα κοντεύει να έχει 200 χρόνια ελευθέρου βίου και έχει πετύχει –και είναι επίτευγμα μεγάλο- να έχει κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία όπως το έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου, η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Υπάρχουν όμως στην ιστορία αυτή των 200 ετών δύο εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας. Το ένα ήταν τα ανάκτορα, απ’ τα οποία απαλλαχτήκαμε και το δεύτερο είναι η Εκκλησία. Γιατί πρέπει η Εκκλησία να αποτελεί κέντρο εξουσίας; Θυμάστε τη φράση του Χριστού: «Η εξουσία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου…». Πώς είναι δυνατόν όσοι ισχυρίζονται πως είναι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, να επιδιώκουν κοσμική εξουσία;  Είναι δικαίωμα όποιου θέλει να το επιδιώξει όχι όμως πίσω απ’ την Εκκλησία, αλλά ως άτομο. Επομένως βλέπετε έχουνε συγκεντρωθεί όλοι αυτοί οι παράγοντες και έτσι φτάσαμε στο χάλι που φτάσαμε. Γιατί αυτή τη στιγμή είμαστε σε κατάσταση τραγική ως χώρα. Δεν ξέρω πόσοι το καταλαβαίνουν. Βέβαια όσοι  από σας είστε δραστήριοι μέσα στην κοινωνία ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι η διαφθορά μας αγγίζει από παντού. Και ξέρετε και κάτι άλλο; Όλοι δηλώνουν ότι θ’ αλλάξουν, θα κάνουν, θα δείξουν αλλά ο καθένας από μέσα του λέει: άσε τα κορόιδα, αυτοί θ’ αλλάξουν. Εγώ θα εξακολουθήσω τον ίδιο δρόμο.

Ξέρετε πότε θα σωθεί η Ελλάδα; Αν σοβαρευτούμε και αποφασίσουμε ότι είναι καιρός τα πράγματα ν’ αλλάξουνε πραγματικά. Κι εδώ νομίζω ότι έχει να παίξει έναν τεράστιο ρόλο η Εκκλησία και μιλάω για κείνους που πραγματικά θρησκεύονται, πραγματικά εκκλησιάζονται και είναι άνθρωποι πιστοί. Βέβαια, ένα μεγάλο μέρος ευθύνης πέφτει στην Ορθόδοξη Εκκλησία εκ του γεγονότος ότι είναι πλειοψηφία.

Και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ξέρω πάρα πολύ καλά, ότι υπάρχουν μερικές θαυμάσιες μονάδες. Άνθρωποι κυριολεκτικώς άγιοι. Θυμάμαι, μου είχε κάνει εντύπωση πριν μερικά χρόνια όταν είχε δώσει μια τηλεοπτική συνέντευξη ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας ο Αναστάσιος. Τον είχαν παρακολουθήσει πάρα πολλοί και μου έκανε εντύπωση ότι την άλλη μέρα συνάδελφοί μου, δεδηλωμένοι άθεοι, έρχονταν στο γραφείο μου και μου λέγανε: «Αυτός μάλιστα!» Επομένως βλέπετε ότι,  ένας άνθρωπος ο οποίος είναι πραγματικά πιστός και είναι αποφασισμένος να τα βάλει με τους πάντες προκειμένου να αποκαταστήσει πράγματα στραβά, μπορεί να έχει αποτελέσματα. Και υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι εδώ στην Ελλάδα, -έχω γνωρίσει μερικούς- για τους οποίους πραγματικά χαίρομαι ιδιαίτερα. Το ζήτημα βέβαια είναι εάν κάποιος απ’ όλους αυτούς θα τολμήσει κάποτε –κι αυτό δεν το ξέρω- να κάνει αυτό που έκανε ο Λούθηρος.

Ο Λούθηρος ήταν ένας καθολικός καλόγερος και μάλιστα ούτε καν υψηλού βαθμού. Διαπιστώνοντας όμως ότι άλλα λέει η Βίβλος και άλλα εφαρμόζονται στην πράξη, τόλμησε να το πει. Πάρα πολύ απλά. Βέβαια, ξεσηκώθηκαν να τον φάνε, κυριολεκτικά κινδύνευσε επανειλημμένα η ζωή του, αλλά αυτός ήταν αποφασισμένος να μην το βάλει κάτω. Εάν βρεθεί ένας τέτοιος άνθρωπος μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και προκληθεί αναμόρφωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η Ελλάδα θα αλλάξει. Διότι εμείς είμαστε Ευαγγελικοί βέβαια και αποτελούμε μειονότητα μικρή αλλά το καταλαβαίνουμε θαυμάσια, η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να επηρεάσει εντονότατα τους Έλληνες. Είναι κρίμα να αδρανεί εκεί που μπορεί να δράσει και να έχει αποτελέσματα. Αρκεί αυτοί που θα κινηθούν να είναι άνθρωποι ηθικοί, καθαροί, σωστοί.

Ξέρετε τι γίνεται στον τόπο μας; Οτιδήποτε είναι θεσμός, κανόνας, νόμος, ότι θέλετε, διατυπώνεται με τέτοιο τρόπο που να στέκεται και έτσι και  αλλιώς. Πριν μερικές εβδομάδες ήμουν στο γραφείο του Υπουργού Εργασίας, του κ. Κουτρουμάνη. Συζητούσαμε για τις ιδιωτικές κλινικές και με ρώτησε: «Τι ζητάτε ακριβώς»; Του είπα: «Ξέρετε τι ζητάμε; Καθαρούς κανόνες. Να λέει, αυτό είναι έτσι και να μην επιδέχεται καμιά αλλαγή. Να είναι για όλους το ίδιο. Οπότε και εσείς μπορείτε να ελέγξετε άνετα και εμείς ξέρουμε τι να κάνουμε». Ξέρετε τι μου κάνει εντύπωση; Αν διαβάσετε ελληνικούς νόμους θα δείτε το εξής: Λέει ο νόμος: Απαγορεύεται το τάδε….Κανονικά περιμένεις μετά απ’ αυτό να βάλει τελεία. Δεν βάζει τελεία αλλά κόμμα. Εκτός εάν…. Τι το θέλει το εκτός εάν; Διότι απ’ τη στιγμή που βάζει εκτός εάν, όλα μπορούν να πάνε στο εκτός εάν, ανάλογα με το ποιος δίνει την ερμηνεία. Δεν τους αρέσει να είναι τα πράγματα καθαρά. Είπα στον υπουργό: «Αν βάλετε καθαρούς κανόνες, να δείτε τι ωραία που θα πάνε τα πράγματα και για μας και για σας. Εμείς μεν θα ξέρουμε τι να κάνουμε, εσείς θα ξέρετε πώς να ελέγξετε».

Βλέπετε επομένως ότι χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα μια επίδραση ηθική.

Είναι και κάτι άλλο που βλέπω εγώ στην ορθόδοξη εκκλησία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία απευθύνεται στις μάζες, ενώ ο Χριστός απευθύνθηκε στα άτομα. Θυμάστε τι είπε ο Χριστός: «Εάν τις θέλει να έλθει οπίσω μου…. Ο μένων προς εμέ… Ακολούθει μοι…». Πάντα ο Χριστός μιλάει στο άτομο, δεν μιλάει στις μάζες. Διάβαζα ένα κείμενο ενός ορθοδόξου διανοητή του Στέλιου Ράμφου ο οποίος μιλάει για την ευχαριστιακή κοινότητα. Μέσα στην ευχαριστιακή κοινότητα το άτομο χάνεται, επομένως η πνευματική τοποθέτηση, η ατομική, είναι μια λεπτομέρεια  παραμελημένη ή ανύπαρκτη και μέσα στην ευχαριστιακή κοινότητα μαθαίνω ότι πρέπει να έχω έναν προστάτη. Ο προστάτης αυτός είναι ένας άγιος και όταν βγω στην κοινωνία είναι ένας βουλευτής. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως χάνεται η ατομική ευθύνη και η ατομική θέση. Γι’ αυτό ακούτε πάρα πολύ συχνά στον τόπο μας την έκφραση: «ε, όπως όλοι κι εγώ». Κανένας δεν συναισθάνεται την ανάγκη να δει ο ίδιος πώς στέκεται.  «Αφού και οι άλλοι… χώνομαι κι εγώ μεσ’ στη μάζα… μια μονάδα ασήμαντη…». Δεν είναι έτσι όμως.

Θα έχετε διαβάσει ενδεχομένως κείμενα του Χρήστου Γιανναρά. Είναι ένας εξυπνότατος άνθρωπος, ένας πάρα πολύ σοφός άνθρωπος, γοητευτικός ομιλητής, ο οποίος είναι έξω φρενών εναντίον των ευαγγελικών. Ξέρετε γιατί; Διότι οι Ευαγγελικοί διαβάζουν τη Βίβλο και θέλουν ο καθένας να την ερμηνεύσει. Ενώ ο κ. Γιανναράς θέλει να υπάρχει το εκκλησιαστικό γεγονός το οποίο λαμβάνει χώρα μέσα στην εκκλησία με την μυσταγωγία, με το αίσθημα του μυστικισμού με την εσωτερική ενδεχομένως ευλάβεια και δεν ξέρω τι άλλο, με αποτέλεσμα και πάλι το άτομο να χάνει την ευθύνη. Δεν μπορεί να μετανοήσει ένα έθνος, δεν μπορεί να μετανοήσει μια πόλη, θα μετανοήσουν κάποιοι, ορισμένοι άνθρωποι με το όνομά τους. Αυτό που χρειαζόμαστε στον τόπο μας αυτή τη στιγμή είναι μια αναμόρφωση σ’ αυτές τις ιδέες. Γι’ αυτό λέω ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία  μπορεί να παίξει ένα σημαντικότατο ρόλο στην ανόρθωση της Ελλάδος, διερωτώμαι όμως αν θα τον παίξει αυτό το ρόλο.

Στα σύνολα, στις ομάδες δεν μπορεί παρά να υπάρχει και διαφθορά. Δείτε τι έγινε στο Βατοπαίδι.  Μου έκανε εντύπωση που έβλεπα στην εφημερίδα, ο περίφημος Εφραίμ, ο οποίος κοντεύει να γίνει ήρωας μυθιστορημάτων, μόλις κλήθηκε σε απολογία από τον εισαγγελέα και υπήρξε διαφωνία ανακριτού και εισαγγελέως για την προφυλάκισή του, πήρε αμέσως τη ζώνη της Παναγίας από το Άγιο Όρος και περιόδευσε σε όλη την Ρωσία εκθέτοντας τη ζώνη σε προσκύνημα, εξασφαλίζοντας μάλιστα και το σχετικό τίμημα. Την προσκύνησε μάλιστα και ο Πούτιν! Μια πολιτική κίνηση, πάρα πολύ ευφυής, που δεν έχει όμως δυστυχώς καμιά σχέση με το πνεύμα του Χριστού.

Εμείς οι ευαγγελικοί δεν έχουμε ευθύνη; Τεράστια. Και ξέρετε γιατί έχουμε ευθύνη εμείς οι ευαγγελικοί; Διότι μας έχει πιάσει μια εσωστρέφεια προς τα μέσα ενώ είναι καιρός να την εγκαταλείψουμε και να στραφούμε προς τα έξω. Διότι προς τα έξω υπάρχουν οι μεγάλες ανάγκες και προς τα έξω μπορεί να παίξει ρόλο ένας άνθρωπος πραγματικά πνευματικός. Βλέπετε ο Χριστός κήρυττε προς τους ανθρώπους, οι απόστολοι σηκώθηκαν να πάνε προς τους ανθρώπους. Εάν διαβάσετε προσεκτικά την Καινή Διαθήκη θα σας κάνει εντύπωση ένα πράγμα. Ο Χριστός είναι έτοιμος να φύγει. Καλεί τους μαθητές του, έρχονται οι ένδεκα και λέει εκεί ο Ματθαίος ότι  «προσεκύνησαν αυτόν, τινές δε και εδίστασαν». Ένδεκα άνθρωποι απ’ τους οποίους μερικοί διστάζουν και ο Χριστός τους λέει: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…». Και λες… στάσου βρε παιδί μου. Απ’ τη μια ένδεκα άνδρες και μερικοί μάλιστα διστακτικοί και απ’ την άλλη όλα τα έθνη; Το λέει  και ο Λουκάς στις Πράξεις. Ο Χριστός λέει στους μαθητές του: «Θέλετε λάβει δύναμιν όταν επέλθει το Άγιο Πνεύμα εφ υμάς και θέλετε είσθε μάρτυρες εις εμέ και εν Ιερουσαλήμ και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης…» και αναρωτιέσαι: Στάσου βρε παιδί μου… ΠΟΥ;  Δέκα άνθρωποι; Και όμως!

Επομένως βλέπετε ότι μπορεί οι αριθμοί να φαίνονται περίεργοι, στην πρακτική εφαρμογή, εν τούτοις δεν είναι έτσι ακριβώς. Γι’ αυτό λέω ότι κι εμείς οι ευαγγελικοί έχουμε σημαντικότατη ευθύνη γι’ αυτά που γίνανε γύρω μας και γι’ αυτά που γίνονται και γι’ αυτά που θα γίνουν. Έχουμε και για την διαφθορά ευθύνη, και γιατί δεν υψώσαμε τη φωνή μας πολλές φορές και γιατί τα δεχθήκαμε όλα αυτά που συμβαίνουν ως φυσικές καταστάσεις και γιατί δεν φροντίσαμε να είμαστε η διαφορετική πορεία.

Οι παλαιότεροι θυμάστε ίσως ένα βιβλίο που είχε μεταφράσει ο Άργος Ζωδιάτης με τίτλο «Εις τα ίχνη του». Εκεί μέσα είναι η ιστορία κάποιων ανθρώπων που αποφασίζουν να κάνουν στην καθημερινή ζωή τους ότι θα έκανε ο Χριστός στη θέση τους. Και μόλις το αποφασίζουν και το θέτουν σε εφαρμογή, πάρα πολλά πράγματα γίνονται άνω κάτω. Γιατί αποφασίζουν όχι απλώς να μην πουν ψέματα, αλλά να μην κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν όταν λέγονται ψέματα, όταν προκύπτει μια κατάσταση ηθικά αμφίβολη, όταν, όταν, όταν…..

Θα ήθελα να πω και μερικά πράγματα ακόμα. Γιατί οι δημοσιογράφοι μας τα βάλανε με τους Γερμανούς; Μάλιστα θα διαβάσατε ότι έγινε μνεία επανειλημμένως του Μαξ Βέμπερ που ήταν κοινωνιολόγος, πολιτικός, οικονομολόγος και έγραψε ένα βιβλίο στις αρχές του 20^ου αιώνα το οποίο μιλούσε για την προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού, με αποτέλεσμα σε πολλά μυαλά ο καπιταλισμός να  συνδεθεί με την προτεσταντική ηθική. Ποια είναι η προτεσταντική ηθική για την οποία μίλησε ο Βέμπερ; Η ηθική της εργασίας. Η εργασία δεν είναι καταναγκασμός, είναι μέσα στη δημιουργία του Θεού. Ο Θεός έβαλε τον Αδάμ να εργάζεται στον κήπο της Εδέμ πριν από την πτώση στην αμαρτία. Επομένως, στην οποιαδήποτε εργασία κάνει ο καθένας μας, πρέπει να υπάρχουν κανόνες ηθικής η οποία δεν συμβιβάζεται, δεν υποχωρεί, δεν έχει παραθυράκια,. Η κατηγορία εναντίον της Μέρκελ ποια είναι; Ότι έχει προτεσταντική ηθική, καλβινιστική ηθική. Και σ’ εμάς τους έλληνες δεν μας αρέσουν κάτι τέτοια. Γιατί δεν μας αρέσουν;

Υπάρχει μια ιστορία για την Μέρκελ την οποία δεν την λένε συχνά στην Ελλάδα.

Η Μέρκελ είναι κόρη ενός Λουθηρανού πάστορα –αυτό είναι γνωστό. Και είναι επίσης γνωστό ότι μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία, την Κομμουνιστική. Εκείνο που δεν είναι γνωστό όμως γιατί δεν το λένε, είναι πως όταν χωρίστηκε η Γερμανία, η οικογένεια της Μέρκελ ήταν στην Δυτική Γερμανία. Και ο πατέρας της, που ήταν λουθηρανός πάστορας, θεώρησε ιεραποστολικό του καθήκον να πάρει την οικογένειά του και να πάει στην Ανατολική Γερμανία όπου υπήρχαν οι μεγάλες πνευματικές ανάγκες και να υποβάλει τα παιδιά του και την οικογένειά του σε μια ταλαιπωρία δεκαετιών, γιατί αυτό ένοιωσε ότι ήταν η αποστολή του ως ανθρώπου που έπρεπε να κηρύξει τον Χριστό. Και η Μέρκελ μεγάλωσε εκεί. Δεν ξέρω αν έχει τώρα πνευματικά ενδιαφέροντα, αυτό δεν φαίνεται από πουθενά, εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι έχει κάποιες αρχές που εμάς τους Έλληνες δεν μας αρέσουν.

Μας έχει μάθει η κοινωνία μας ότι οι διατάξεις πρέπει να μπορούν να είναι «ευλύγιστες» να τροποποιούνται, να προσαρμόζονται, να αλλάζουν. Γι’ αυτό γίνεται όλη αυτή η κατηγορία. Γι’ αυτό μιλάν και για τον Μαξ Βέμπερ υποτιμητικά και το συνδυάζουν με τον καπιταλισμό παίρνοντας απ’ αυτόν μόνο τα στραβά του.

Σύστημα οικονομικό ή πολιτικό που να είναι τέλειο δεν υπάρχει. Άλλωστε στις μέρες μας έπεσε ο κομμουνισμός, ξέπεσε ο καπιταλισμός, δεν τα κατάφερε ο σοσιαλισμός δεν μας έμεινε κανένας –ισμός! Και στην πραγματικότητα σήμερα οι φιλόσοφοι και οι οικονομολόγοι προσπαθούν να σκεφθούν μήπως βρεθεί κάποιο άλλο σύστημα με το οποίο θα μπορέσει  η κοινωνία να σταθεί και να προχωρήσει. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό ίσως δεν το καταλαβαίνουν πολύ. Ότι δεν φταίνε τα συστήματα.

Όποιο σύστημα και να βάλετε, οι άνθρωποι που θα το εφαρμόσουν είναι εκείνοι που θα το χαλάσουν. Μου έκανε εντύπωση ότι στα χρόνια του Σημίτη χτίστηκαν 10-12 νοσοκομεία στην Ελλάδα, το ένα τελειότερο από το άλλο. Εξοπλισμός άριστος. Γιατί κατάντησαν στα χάλια που είναι γνωστά σήμερα; Γιατί μπήκαν μέσα άνθρωποι που δεν ήταν κατάλληλοι, που δεν ήξεραν πώς να φερθούν και τα κάνανε θάλασσα. Δεν φταίνε, λοιπόν, τα συστήματα, φταίνε οι άνθρωποι. Και τους ανθρώπους τους αλλάζει μόνο ο Χριστός.

Εδώ λοιπόν είναι η ευθύνη όλων μας.  Να προσπαθήσουμε να αναλάβουμε το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί. Εκείνο που χρειάζεται η Ελλάδα είναι πρώτ’ απ’ όλα να εκπολιτιστεί. Αυτά τα παραμύθια περί ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, περί της χώρας που έδωσε τα φώτα στον κόσμο, είναι καιρός να σταματήσουν. Δώσαμε τα φώτα στην αρχαιότητα σ’ όλο τον κόσμο και δεν μας έμειναν εμάς φώτα καθόλου και είμαστε στο σκοτάδι. Και είναι καιρός να το καταλάβουμε.

Δεύτερον, θα πρέπει να υπάρξουν θεσμοί και νόμοι. Η χώρα μας πρέπει να εκδημοκρατιστεί. Δημοκρατία δεν είναι να βγαίνει ο καθένας και να κάνει ότι θέλει. Δημοκρατία θα πει κανόνες, θεσμοί στους οποίους οι πάντες υπακούν, ώστε να μπορεί η κοινωνία να υπάρχει σαν κοινωνία ανθρώπων και όχι σαν ζούγκλα.

Τέλος πρέπει η χώρα μας να ευαγγελιστεί. Πρέπει να απλωθεί το μήνυμα του Χριστού όσο το δυνατόν πιο πέρα.

Καμιά φορά μου θέτουν το ερώτημα: άραγε έχει μέλλον η Ελλάδα;

Εάν διαβάσετε στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορρα που ήταν μια περιοχή όπου φαίνεται πως η διαφθορά συναγωνιζόταν τη δική μας, πηγαίνει ο Αβραάμ και συζητάει με τον απεσταλμένο του Θεού και κάνει ένα είδος παζαρέματος. Του λέει, «αν βρεις πενήντα δικαίους θα σταματήσεις την οργή σου;» Του λέει ο Θεός «αν βρω πενήντα δε θα τα καταστρέψω». Σαράντα; Δεν θα τα καταστρέψω. Και τριάντα και είκοσι και δέκα; Και στα δέκα σταμάτησε. Και είπε ο Θεός «και δέκα να είναι δεν θα καταστρέψω τα Γόμορρα». Δεν ήταν όμως ούτε δέκα! Επομένως ξέρετε τι μου κάνει εντύπωση; Την τύχη εκείνης της περιοχής δεν την ρύθμισε τόσο η παρουσία εκατομμυρίων ασεβών όσο η απουσία δέκα δικαίων!

Σκέπτομαι ότι η Ελλάδα δέκα δικαίους πρέπει να τους έχει. Επομένως μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για την Ελλάδα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την Ελλάδα την αγαπούμε, είναι η χώρα μας, είναι ο τόπος μας, είμαστε δεμένοι μ’ αυτήν. Είναι μέσα στο κύτταρό μας, στο DNA μας. Έχουμε υποχρέωση να δούμε ως άτομα και ως εκκλησία πόσο μπορούμε να βοηθήσουμε ώστε η Ελλάδα να αλλάξει. Να μπορέσει να σταθεί στην Ευρώπη, να σταθεί στον κόσμο. Να είναι μια χώρα για την οποία αύριο μεθαύριο να γίνουμε και πάλι υπερήφανοι.

Δημοσθένης Κατσάρκας

Ιατρός